به خانه بر می گردم

خواب بود، رویا بود، بیدار شدم، تموم شد... 

باورم نمی شه دارم می رم، دارم اینجا رو ترک می کنم، با همه ی خوبی هاش، اما بلاخره کندم... آخر هفته آخرین سفری رو که رفتم با تمام وجودم بلعیدم و با هر پلکی که می زدم می گفتم به امید دیدار... شاید یه روزی و یه وقتی... 

 چقدر اثاث جمع کردن و بستن سخته!مخصوصآ آخراش که یه چیزایی می مونه که نه می خوایش و نه می تونی بندازیشون دور...

هی گفتم بیچاره این فلسطین که اشغالش کردن،حالا به سرم اومد دارم اشغال می شم البته خودم نه اتاقم! کم مونده دیگه هنوز خودم نرفتم اسباب اثاثیم پرت شه وسط حال (پیشنهادش هم شد اما من رد کردم)  

 سعی می کنم رفتم ایران باز هم بنویسم اگر اینترنتی پیدا شد و زمانی، از زندگی مجردی و در به دری از این خونه به اون خونه بنویسم، خوابگاه که به من تعلق نمی گیره مجبورم برم خونه ی فک و فامیل... هی از قبل به مامان گفتم من ۱۸ سال رو رد کردم خودم واسه خودم تصمیم می گیرم اینا هم هی می گن دیگه باید پی هر چی رو به خودم بزنی می ری اونجا واسه بقیه مسئولیت داره هر چند هم که ما بگیم، به قول مامان هر که طاووس خواهد جور هندوستان باید کشد... 

نمی دونم من خیلی شاهکار کردم یا خیلی خینگ بودم که بلاخره قبول شدم، آخه هر کی می رسه می گه باید یه سور حسابی بدی واسه شیرینی قبولی... عمه جان هم صبح زنگ زدن بعد از کلی محاسبه به این نتیجه رسیده بودن که بنده اولین نفر در فامیل هستم که فردوسی قبول می شه و همگی فک و فامیل و در و همسایه چشم انتظار یه سوراند.(از اونجایی که خاله ها و عمه ها با هم فامیل اند، می شوند یه لشکر!!! سور دادن این همه مساوی با ورشکستگی) 

جمعه می رسم تهران قراره دایی جون بیاد دنبالم بعد از اونجا با ماشین بریم مشهد، می ترسن من تنهایی برم، نصف شبی بدزدنم.

زندگی آرام، زندگی بی مشغله، طبیعت زیبا، مردم درستکار، آسمون پشمکی، کشور بی طرف، شهر ایده آل، آپارتمان قشنگ، اتاق نازم و در نهایت اینترنت پر سرعت خداحافظ